aşık olunan kadını görebilmek için yapılanlar

kalbime diktiğin o bayrak artık bir el bezi, her gelen silip süpürüyor etrafı o bezle. görsem ne olacak görmesem ne olacak? ne farkeder bu saatten sonra, geçiyor !

öncelikle bir kıza aşık olurum

istanbulda gezmek (umut bakidir)

lise yıllarında kızı görürüm ümidiyle akşamları arkadaşın bisikletini alıp sürekli evinin önünden geçiyorum. tabi o zamanlar cengiz baba dinliyoruz. balkonun altında deli gibi cengiz babadan şarkılar söylüyoruz. bi akşam ben kızı beklerken babası çıktı. sövdü saydı bekle geliyorum dedi. bende sevdiğim kız dayak yediğimi görüp üzülmesin diye kaçmıştım.

her gün dersim olmasa bile o dersaneye gidiyodum. sadece önünde 15 dakika sigara içip geri dönüyodum

tuş kilidini açıp instagram hesabına giriyorum. teknoloji gelişti tabi filmlerdeki gibi ağaca çıkıp gözetlemek mi kaldı.

gece 3.30 da evden çıkıp 2.5 saat boyunca hava alanında bekledim sürpriz amaçlı

yıllarca görmek için değil de görmemek için bir şeyler yaptım. zor günlerdi vesselam atlattık ama.

evinin kapısında 3 gün beklemek

normal de asla gitmeyeceğin derse girmek için sabahın 6 sında kalkmak ve gittiğin de çoğu zaman kızın derse gelmediğini görmek 1 sonra ki hafta görürüm umuduyla yine gitmek

oryantring kulübüne katılıp ormanlara gitmek

beş yıl aradan sonra diş fırçalamak...daha ne yapayım ulan.sabah akşam çay sigara içen esnaf profiliyim ben dişlerim sarı olmazsa,çorabımda uzun parlement olmazsa neyim var ki rapten gari

yurttan kaçmıştım sabahın 6 sında pencereden atlayarak .. tabi bu yaptığım küçük ama eğlenceli bir görevdi

istanbul-ankara arasını 1 ayda 16 kere falan gitmişliğim var

lise de tutuldum birisine.gönül bu laf dinlemiyor. oğlum olmaz diyorum kendime sonra da ya olursa diyorum. neyse aga bir şekilde konuştuk ettik olmayacağını teyit ettik bir şekilde. ama ben varya deli gibi seviyorum kendi çapımda. köpek gibi aşığım. gönül ferman dinlemiyor tabi. her sabah erken kalkıyorum sırf 7.15 otobüsünü kaçırmamak için. o otobüsle gidince okula kadar 15 dakika boşluğum oluyordu. ben de o boşluğu kızın evini demeyeyim de oturduğu çevreyi öğrenmiştim bir şekilde. her sabah oraya kadar yürüyor sokak sokak geziyordum, belki bir şekilde karşılaşırız diye. 1 yıl boyunca yaptım bunu. tahmin edersiniz ki karşılaşamadık hiç. ama hep aynı umutla hep farklı tarzlar farklı dakikalarda farklı sokaklardan geçtim,uğraştım yani kendi çapımda. sonuç hüsran. insan kıç kadar yerde bir sene boyunca nasıl karşılaşamaz diyeniniz olursa da kızın babası bırakıyormuş her sabah arabayla. garajlardan çıkan arabaları takip etmek hiç aklıma gelmemişti...

ya nasıl anlatsam her gün göz arar ama görünce de kalp o muazzam güzeliği görmene engel olur ve sevdiğin kız yanından öylece hiç bişey yokmuş gibi geçip gider ne kadar acı bişey